İç Sesim

‘Bi-bi-bi-bip, bi-bi-bi-bip, bi-bi-bi...’

Sessizlik... Beş dakika sonra:

‘Bi-bi-bi-bip, bi-bi-bi-bip, bi-bi-bi-bip...’

‘Ya ne var bir sus, beş dakika daha sonra kalkıcam işte!’

Bu kaçıncı alarmdı, sayısını artık Ayşe de aklında tutamıyordu. Ama istediği tek bir şey vardı, beş dakika daha... Sadece beş dakika daha uyumak istiyordu. Bu kaçıncı beş dakikaydı onu da bilmiyordu ya gerçi, olsundu, ne önemi var. Yeter ki uyusun. Uyusun ve tüm dertlerini unutsun.

                                                                                                                                                            

Uyku onun için bir ‘çözüm’ olmuştu son zamanlarda. O öyle düşünüyordu en azından. Ama bir kaçıştı aslında. Problemlerini o kadar büyütmüştü ki artık çözme ümidi de kalmamıştı, bir türlü harekete de geçemiyordu o yüzden. Gününün çoğunu uyuyarak geçiriyor, yapması gereken elzem işleri üstün körü yapıp sonrasında hemen telefonu alıyordu eline. Zaten canı sıkkındı biraz sosyal medyada takılmak belki kafasını dağıtırdı, iki komik videoya denk gelirse biraz modu yükselirdi belki. Bu şekilde haftalar birbirini kovaladı. Sadece mecburiyetten işe gidiyor sonra hemen kendini eve atıyor, kalan zamanını uyku-telefon-yemek üçgeninde geçiriyordu. Canı arkadaşlarıyla bile görüşmek istemiyordu.   

Ama artık içine kaçtığı bu alan bile onu rahatlatmaya yetmiyordu. Üç saatlik bir sosyal medya maratonundan kafasını kaldırdığında kendini öncekinden daha da kötü hissediyordu. Beş dakika daha diyip uyuduğu ekstra iki saat ona ekstra hüzün veriyordu. Ne güzel evde uğraşmıyorum diye dışarıdan söylediği yemekler hiç de iyi hissettirmiyordu. Belki de çözüm bu değil diye düşündü. Can sıkıntısını gidermesi için yaptığı her şey canını daha da sıkıyordu. Peki ne yapmalıydı?                                                                                                                                                                                                                                           

                                                                                 

                                                     

Kendini kuyuda o kadar dipte hissediyordu ki, nasıl çıkacağını da bilemiyordu. Sonra sık sık kullandığı bir cümle aklına geldi. ‘Canım hiç istemiyor..’ Tüm bu olanlar sadece canının istediğini yapmaktan olduysa belki tersini yaptığında da çözüme ulaşabilirdi. Tamam şu an ne yapmak istemiyorum, diye düşündü.

Uzun zamandır canı pazara gitmek istemediği için eve taze sebze meyve almıyordu. Ve bugün semt pazarı vardı. ‘O zaman pazara gidiyorum’ dedi kendi kendine. Tabi hazırlanırken içinden hala ‘Ne gerek var, otur evde, sanki hergün yemek yapıyorsun.’ seslerini duyuyordu ama karar vermişti, kulak asmayacaktı. Pazar yerine varana kadar susmadı sesler: ‘Evet pazara gittin ya çok büyük iş yaptın gerçekten. Şimdi her şeyi mükemmel yapacaksın sanki..’ Bu sesler ‘canım yapmak istemiyor’ diyenle aynı sesken, ve o zaman sanki kendi tarafındaymış gibi gelirken şu an nasıl kendisini bu kadar acımasızca eleştirebiliyordu? Demek ki o zaman da kendi lehine değildi bu ses.                                            

                                                                                          

                                                                                        

Hayatımızda kendimizi toparlamaya çalışırken dışarıdan ve kendimizden engeller gelir. Mesela daha erken uyanmak isteriz bunun bize daha iyi geleceğini düşünerek. Ama yakınlarımızın bize acıyası tutar. ‘Çalışıyorsun zaten dinlenmek hakkın..’, ‘Bu kadar yorma kendini..’ . Ya da o iç sesimiz, belki de en acımasızı o iç sesimiz: ‘Noldu şimdi bir saat erken kalktın ya dünyan mamur mu oldu’, ‘Hala ayakta uyuyorsun, en azından yarım saat daha uyu, uykunu al bari’, ‘Bugün kalktın da yarın da böyle erken kalkabilecek misin bakalım..’

Kendimizle ilgili bizi dünümüze göre daha iyiye götürecek bir adım attığımızda özellikle başlarda bunu çok yaşarız. Bu sağlımız için diyet, spor, uyku düzeni olabilir ya da bir kötü alışkanlığı bırakmak olabilir. İşin başında sesler hiç susmaz. Ama ona rağmen mücadelemiz devam ettiğinde seslerin yavaştan kısıldığını farkederiz. Ve o yapması bize ölüm gibi gelen şeyi artık kolaylıkla yaptığımızı görürüz. Daha önce yapamadığımız ve yapmaya karar verdiğimiz kendimize ve çevremize iyi olacak bir davranışın başında kendimize merhamet etmemiz bu yüzden önemli. Çünkü başı zor olacak. Şimdiye kadar hiç yapmamışım ki nasıl kolay olsun?

Kendimize merhamet ederek ve mücadeleye devam ederek bir bakmışız ki o bize imkansız, çok acılı zor gelen şey, keyifle yaptığımız bir rutine dönüşmüş.

                                                                                 ***

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, geçmiş deneyimlerden yola çıkarak, geleceğimizi tasarlamaya yönelik stratejiler üreten bir bilgi topluluğudur. 

 İnsanın daha mutlu, daha başarılı, daha iyi ilişkilerinin olması için yöntemler sunar.

"Kim Kimdir", "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" Programları ile bu amaca katkı sağlar.

Deneyimsel Tasarım Öğretisinde anlatılan tüm bilgiler, gerçek bilgiler olup, tüm zamanlar, tüm konular ve tüm insanlar için geçerlidir.

***

"İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri,

En büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi.

Aynadaki kişi!

Tek başına neler yapabileceğini keşfet!"

Yahya Hamurcu

***