Güzelleşebilmenin Sırrı

Zeynep sabah yürüyüşünü yapmak için evden çıktığı anda okul telaşı içindeki çocukları, anne-babaları ve onların oluşturduğu sabah trafiği ile karşı karşıya kaldı. Evinin tam karşısında bir ilkokul vardı. Tüm günü onların gürültüsüyle geçiyordu.

“Tamam, çocuksunuz anlıyorum da bu kadar gürültü yapmak zorunda mısınız?” diye söylendi kendi kendine. Sırf şu çocuk gürültüsünden kurtulmak için sevdiği mahallesinden bir dönem uzaklaştığı bile olmuştu. Her teneffüs okulun bahçesinden gelen çığlıklar canına tak etmişti. Hele de havaların güzel olduğu zamanlarda evin camları da açıksa, sanki tüm çocuklar onun evinin içinde gibi oluyordu.

                                                                                   

Evinin yakınındaki parka doğru ilerlerken çocukların annelerine isteklerini sıralamasını, ağlamasını, bağırmasını izlerken annelerin verdikleri tepkilere şaşırıyordu. Sakince çocuğuna istediğinin yanlış olduğunu anlatanlar, sessiz kalarak durumu yönetenler, hareketleriyle çocuklarını eğlendirip dikkatini başka yöne çekenler… Nasıl yapıyorlardı bir türlü anlayamıyordu…                                                                                                                                                            

Kendisi bekârdı, ama arkadaşlarının çoğu evli ve çocukluydu. Arkadaşlarıyla buluştuğu zamanlarda hem çocuklarıyla ilgilenip hem de sohbet edebilmeleri ona göre şaşılır şeydi, anne olmak çok zor bir işti. Tabii ki ne okulun çevresinde, ne sokakta ne de arkadaşlarının arasında kimse bu işi dört dörtlük yapmıyordu. Şikâyet eden, bağıran hatta çimdikleyenlere de rastlıyordu.

Ama yapan nasıl yapıyordu?

Bu durumu güzelleştirebilen annelerin sırrı neydi?

Yürümeye devam ederken, kendi çocukluğu geldi aklına. Hiç de kolay bir çocuk değildi. Durduğu yerde durmayan, yemek yemeyen, evin kapısına penceresine tırmanan haylaz bir kız çocuğuydu. Dedesi annesine “Oğlum yok diye üzülme kızım, bu deli kız erkek çocuklarını aratmıyor” diye kahkaha patlatıp takıldığını duyardı hep. Annesi sakin bir kadındı. Kolay kolay bir şeye kızmazdı, ama sakinliğinin altında da gizli bir otoritesi vardı. Bir kere kaşını kaldırdı mı işte o zaman Zeynep evde kaçacak delik arardı. Sonra ablasını düşündü. Ablasıyla arasında jenerasyon farkı vardı. Doğduğunda önce kıskanmış sonra kardeşinin ismine kendisi karar vermiş, küçük bir anne olmuştu. Annesinin yükünü alıp bu haylaz kızı oyun arkadaşı yapmıştı kendine.

Her şeyi güzel yapabilmek gibi bir marifeti vardı ablasının. Zeynep her yemek yemediğinde, her mızmızlık yaptığında onunla türlü türlü oyunlar oynar, yemek yemenin güzelliğini, faydasını anlatır, kardeşini mutlaka ikna ederdi. Parka götürdüğünde yaramazlık yapan diğer çocuklara da kızmaz, onlara mutlaka nasıl güzel oynayacaklarının formülünü verirdi. Parktaki diğer ablalar ve anneler Zeynep’in ablası varken sohbetlerini hiç bölmeden, oturdukları banklardan kalkmadan keyiflerine bakarlardı…                                                          

                                                                                 
                                                                                       

                                                     

İnsanoğlu hayatında bir şeyi karşısındakine yaptırmaya o kadar konsantre oluyor ki onu yaparsa, karşı tarafın alacağı faydayı, keyfi ona anlatmayı unutuyordu. Sadece olsun istiyor ve olmadığında da neden olmadığını bir türlü anlayamıyordu. Doğruları söylerken onu güzelleştirmeyi, iyi gelecek kısımları dile getirmeyi hep atlıyordu. Hani denir ya önemli olan ne söylediğin değil, nasıl söylediğindir diye. İşte insan nasıl söylemesi gerektiği kısmına hiç mesai harcamadan söyledikleri harfiyen yerine getirilsin istiyordu.

- Bir anne çocuğu sözünü dinlesin,

- Bir patron verilen iş söylediği gibi yapılsın,

- Bir öğretmen verdiği ödevler eksiksiz tamamlansın,

- Bir eş istediği yemek önüne koysun istiyordu…

 

Bir spor eğitmeni söylediği hareket doğru bir şekilde hiç irdelenmeden yapılsın isterken, onu vücuda faydasını ve ardından vücutta salgılanacak hormonlarla oluşacak keyfi ve bir de üstüne iyi görünmenin güzelliğini anlatmayı atlayabiliyordu.

İşte çocuk yetiştirmek de böyle bir şeydi. Sadece yapılacaklar listesi olarak görülen çocuklar sadece büyütülmüş olur, yetiştirilmiş olmazdı. Çünkü yetişebilmesi için ona doğruları güzel söylemek, doğruların hem faydasını hem de keyfini anlatabilmek gerekiyordu… İşte bu hayattaki en zor şeylerden biri olan insan yetiştirmenin, bu durumu güzelleştirmenin sırrı buydu.                                                                                                                                                                     

                                                                          

Aslında hayatta sadece çocuklarımızdan değil, çevremizdeki insanlardan da sorumlu olduğumuzun anladığımızda biz de bu sırrın farkına varabiliriz. En yakınımızdan en uzağımıza kadar, birine doğruyu söylemenin değerli ama doğruyu güzelce söylemenin daha da değerli olduğunu görmeye başlarız. Çünkü insan doğruyu bilir, ama onu yapabilmesi, motive olması için bilmek yetmez. Ondan alacağı faydayı ve keyfi anladığında bildiği bilgi anlam kazanır…

 

Zeynep zihnindeki bu düşüncelerle yürüyüşten geri dönerken okuldan gelen seslere istemsizce gülümsediğini fark etti…

 

                                                                                 ***

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, geçmiş deneyimlerden yola çıkarak, geleceğimizi tasarlamaya yönelik stratejiler üreten bir bilgi topluluğudur. 

 İnsanın daha mutlu, daha başarılı, daha iyi ilişkilerinin olması için yöntemler sunar.

"Kim Kimdir", "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" Programları ile bu amaca katkı sağlar.

Deneyimsel Tasarım Öğretisinde anlatılan tüm bilgiler, gerçek bilgiler olup, tüm zamanlar, tüm konular ve tüm insanlar için geçerlidir.

***

"İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri,

En büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi.

Aynadaki kişi!

Tek başına neler yapabileceğini keşfet!"

Yahya Hamurcu

***