Süt Hakkı 

Güneşli günlerin son demlerini yaşayan bir Ankara sabahından merhaba...

Mevsimin kışa dönmesine az kala sıcaklıklar hâlâ mevsim normallerinin üzerinde seyrediyordu.

Böyle bir havada mahallenin sütçüsü Rıfat Abi korna sesiyle Ayten Teyze’nin sitesine giriş yapmıştı.

Ayten Teyze, sütçüden süt alıp yoğurdunu kendi yapmayı tercih edenlerden biriydi.

“Hazır yoğurtların tadından hiçbir şey anlamıyorum.  Kireç mi yiyorum yoğurt mu belli değil.” der, bu nedenle tanıdığı, bildiği mahallenin sütçüsü Rıfat Abi’den süt alıp kendisi yoğurt mayalamayı tercih ederdi.                                                                             

                                                                            

Sütçüler de gelen talepler doğrultusunda değişen döneme uyum sağlamış, sütü alınacak miktara uygun poşetlerle vermeye başlamışlardı.  

Ayten Teyze, koşa koşa Rıfat Abi’nin yanında almıştı soluğu.

“Geçen gün çok bekledik gelmedin, Rıfat, hayırdır?” diye sordu.

“Bizim sarı kızın sütü azdı ondan gelemedim” demişti Rıfat Abi.

“Sen de haklısın Rıfat, süt kolay mı elde ediliyor.” deyip aldığı sütle evinin yolunu tutmuştu.

Ayten Teyze’nin kızı Zeynep o gün ilk defa annesinin sütü poşetten tencereye aktarırken, poşeti suyla çalkalayıp tencereye döktüğünü farketmişti. Sütçülerin süte su katmalarına alışıktı ama annesinin yaptığına şaşırmıştı Zeynep.

Ayten Teyze’ye göre su dediğin kaynatılınca uçar giderdi ama o inekten gelen sütün bir damlasının bile üzerimizde hakkı olduğunu, bu nedenle israf edilmemesi gerektiğini düşünürdü.

                                                                                       

                                                     

Her şeyi hunharca israf ettiğimiz bir dönemde ne kadar ince bir detay diye düşünmüştü Zeynep.

Neleri neleri israf ediyoruz diye geldi aklına:

• Çöpe giden yemekleri, sebzeleri, meyveleri, ekmeği düşündü önce...
• Musluktan akan suyu, açık bırakılan ışığı...
• Can sıkıntısından değiştirilen mobilyaları...
• Boş konuşmalar ya da dedikodularla israf edilen kelimeleri...
• Günlük diziler ya da programlarla kendimizden veya sevdiklerimizden çaldığımız zamanı...

Ve nelerin nelerin üzerimizde hakkı var diye düşündü:

• Bu bedenin, sevdiklerimin, tanıdığım tanımadığım insanların...
• O yiyeceklere, suya ulaşamayanların...Daha nicelerin...

 

Üzerimizde ne çok şeyin hakkı vardı aslında.

Bir bilebilseydi insan kendisinden, bereketinden, daha neleri neleri götürdüğünü, o hakkı daha ölçülü, kıvamında kullanmaz mıydı?

Yarın o suyu, yiyeceği bulamayacağını bilseydi...

Çocuğu, sevdikleri ile ilgilenmesi gereken zamanı çarçur ettiğini, kaybedişe doğru gidildiğini bilseydi mesela...

Ya da ihtiyaç sahiplerine veriyorum zaten diye kendini ikna ederek can sıkıntısından değiştirdiği mobilyaların, kıyafetlerin, eşyaların bereketinden götürdüğünü bilseydi insan yine de israf eder miydi?

Birazcık daha iyi için neleri kaybedeceğimizi biliyor muyuz peki?

O imkanlar hâlâ elimizdeyken kıvamında kullanıp onun hakkını verebilmek dileğiyle...

 

                                                                                 ***

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, geçmiş deneyimlerden yola çıkarak, geleceğimizi tasarlamaya yönelik stratejiler üreten bir bilgi topluluğudur. 

 İnsanın daha mutlu, daha başarılı, daha iyi ilişkilerinin olması için yöntemler sunar.

"Kim Kimdir", "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" Programları ile bu amaca katkı sağlar.

Deneyimsel Tasarım Öğretisinde anlatılan tüm bilgiler, gerçek bilgiler olup, tüm zamanlar, tüm konular ve tüm insanlar için geçerlidir.

***

"İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri,

En büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi.

Aynadaki kişi!

Tek başına neler yapabileceğini keşfet!"

Yahya Hamurcu

***