Her Sahne Bir Soru

Sabah erkenden uyanmıştı Buse.

Dünya her gün usanmadan sahnenin perdelerini açıyordu insanlar ve diğer tüm canlılar için. Yatağını toplamış, kirli çamaşırları makineye atmış ve bir kahve yapıp oturmuştu koltuğuna öylece dışarıyı seyrediyordu. Olması gereken yerde olmadığını düşünüyordu. Eğer reddedilmeseydi seçmelerde şu an bambaşka şeyler yapıyor olacaktı. Zihni oldukça hareketliydi. Vazgeçebiliyor olmak, payına düşene razı olabilmek. Hayat insana perdeyi açmasıyla birlikte sorular sormaya başlar: Şimdi ne yapacaksın?” gibi.

                               

                                  

Son bir kaç senedir belirlediği hedeflerde bazılarına yaklaşıyor fakat seçmelerde red alıyordu Buse.

“Daha önce nerede yaşadım benzer durumu? Durum neydi?  Hissiyatım, tepkim neydi?” sorularını yöneltti kendine. Aslında daha iyiye yaklaşmak için tam da olması gereken yerdeydi. Her sabah ve akşam yürüyüş yapma planlaması yapmıştı fakat disipline olamamıştı Buse. Hareketi seven birisiydi oldu olası. Ortaokul döneminde voleybol okul takımı seçmelerine girmiş ve takıma alınmıştı. Antremanlara katılıyor sonrasında hayaller kuruyordu fakat hayat buseden daha iyi bir kondisyon bekliyordu. Sadece antrenman yetmiyor beslenmesine de dikkat etmesi gerekiyordu. Fakat Buse o zamanlar değil 35 yıl sonra görebiliyordu bunu. Okullar arası yapılacak olan maç kadrosuna alınmamıştı. Birkaç gün ağlamış sonrasında voleyboldan vazgeçmişti. Sahne seneler sonra yeniden kurulmuş gibiydi.                          

                                          

Olaylar, oyuncular, aksesuarlar farklı fakat hissiyatta sorulan soruda aynıydı: “Şimdi ne yapacaksın Buse? Vazgeçebilir ol fakat vazgeçme. Doğru ve yanlış verdiğin tepkileri ayrıştır, doğrularını daha da iyileştirmek için cebine koy ve devam et. Sahnenin sahibi sen değilsin bu sahnedeki oyunculardan sadece birisisin. Rolünün sorumluluğunu üstlen, bedeline razı ol ve bulunduğun sahnenin sahibine yönetmenine sunumunu yapmaya devam et. Yorulduysan yavaşla yürürken fakat adım atmaktan vazgeçme hakkını vermeye çaba göstermeye devam et. Bazı yollardan tek başına geçmek gerekir. Sahnenin gerçek sahibi kimsenin hakkını yemez fazlasıyla ikramıyla verir merak etme diye geçirdi içinden. Şu anda evindeyse buradan başlayacaktı. Uzun süredir ihmal ettiği evinin hakkını vererek. Sonrası diğer sahnelere sıra gelecekti.”

                                

Buse bunları düşünürken aslında hayatta her sahnenin bir soru oldunu fark etmişti. İşin özü sahnenin hakkını verip soruyu doğru cevaplamaktı. Tek önemli şey ise aslında her sahnenin bir tek sahibinin olduğunu  idrak etmekti. O yüzden insan sadece yaptıklarına ve yapamadıklarına odaklanıp daha iyi sahneleri hakketmeye çalışmalıydı.

                                                                                 ***

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, geçmiş deneyimlerden yola çıkarak, geleceğimizi tasarlamaya yönelik stratejiler üreten bir bilgi topluluğudur. 

 İnsanın daha mutlu, daha başarılı, daha iyi ilişkilerinin olması için yöntemler sunar.

"Kim Kimdir", "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" Programları ile bu amaca katkı sağlar.

Deneyimsel Tasarım Öğretisinde anlatılan tüm bilgiler, gerçek bilgiler olup, tüm zamanlar, tüm konular ve tüm insanlar için geçerlidir.

***

"İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri,

En büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi.

Aynadaki kişi!

Tek başına neler yapabileceğini keşfet!"

Yahya Hamurcu

***