Yeni Hayata Merhaba

İlker, dört çocuklu bir ailenin, en küçük ve en afacan üyesiydi. Yaptığı sevimli hareketlerle, kendisini sevdirmeyi başarıyordu, bu nedenle ailesinin ona, ayrı bir düşkünlüğü vardı. Ailesinin maddi durumu belliydi, dört çocuk yetiştirmek de o dönemde kolay değildi. İlker haricindeki kardeşler, bu kısıtlı imkanlar içinde okumaya çalışmışlardı. Birbirlerinin küçülen kıyafetlerini giymişler, eski kitaplarını kullanmışlardı. Ama bu durum, evin en küçüğü İlker zamanında değişmişti. Ailenin imkanları artmış, diğer çocuklarına yapamadıklarını, İlker için yapabilme imkanı bulmuşlardı. 

İlker, sadece evde değil, okulda da öğretmenlerinin gözdesiydi. Öğretmenleri onu, geleceği parlak bir öğrenci olarak görüyordu.  Ailesi de bu durumun farkındaydı bu nedenle her imkanı önüne seriyorlardı. Öyle ki, gitmek istediği okul biraz uzakta olmasına rağmen ailesi, onu kıramamıştı. Gidiş gelişler zor olacağı için bir de servis tutmak zorunda kalmışlardı. Maddi olarak aileyi biraz zorlasa da ona kıyamıyorlardı. Harçlığını da eksik etmiyorlardı. İlker’e her anlamda destek tamdı. Ailesi, “Sen yeter ki derslerine çalış, gerisini düşünme, biz hallederiz.” diyorlardı. Kendisinin ders çalışmak dışında hiçbir  sorumluluğu yoktu. Yatağını, odasını annesi topluyordu. Eve ekmek alınacaksa diğer kardeşler devreye giriyordu. Evle ilgili bütün süreçler İlker olmadan yürüyordu. İlker’in bunun için haklı sebepleri vardı, başarılı olması fedakarlık gerektirirdi ve bu fedakarlığı ailesi yapmalıydı.

Üniversite hedefine çok az kalmıştı ama zaman ilerledikçe İlker de değişmeye başlamıştı. Gergin ve asabi halleri vardı. Yediği yemeği beğenmiyor, her şeyden şikayet edip, evde herkese esip gürlüyordu.  Ailesi, onun bu durumunu yoğun çalışma temposuna, ergenliğine ve sınav stresine bağlıyor çok üzerinde durmuyor, sınav dönemi geçene kadar yaptığı çekilmez hallerine sabrediyorlardı.

Nihayet sınav zamanı gelip çatmış ve İlker, annesinin hayalini kurduğu tıp fakültesini kazanmıştı. Annesi, İlker’in çocukluğundan beri doktor olmasını hayal ediyordu. İlker, biraz da bu sebepten tıp fakültesini tercih etmişti.  Yeni bir okula başlayacaktı ama bu öncekilerden farklıydı. Çünkü kazandığı okul, ailesinden uzakta bir şehirdeydi.

Eylül ayı ile birlikte kayıt dönemi gelmişti ama İlker, yeni bir şehirde yeni bir döneme başlamak için kendisini hazır hissetmiyordu. İçinde garip bir burukluk vardı. Aileden uzakta olmak bir yana, yeni okul ve şehirde kendisini neler beklediğini bilemiyordu. Ailesi, İlker’i devlet yurduna yerleştirmek istemişti. Ama İlker daha en başında devlet yurdunda kalmayacağına dair ailesiyle anlaşmayı yapmıştı bile. Ailesi de onu, kısıtlı imkanlarına rağmen özel yurda yerleştirmek durumunda kalmışlardı. 

Sanki hayat, yeni başlıyordu.

İlker; okul kaydı, kitaplar, eksikler derken ne olduğunu anlayamadan bir ayı devirmişti. Daha önce okulun gözbebeği iken burada en az kendisi kadar hatta daha da başarılı öğrenciler olduğunu görmüştü.  Eski konforlu hayatını özlüyordu. Burada servis imkanı da yoktu. Özel yurtta kalmış olsa da istediği gibi yemek bulamıyordu. Şikayet ettiği annesinin yemeklerini bile özlemişti. “O yemeklerin kıymetini bilememişim.” diye düşünüyordu. Bir de burada odasını başkasıyla paylaşmak zorundaydı. Burada belli kurallar vardı, evindeyken kendi kuralları vardı, bu nedenle başkasının kural koymasına alışık değildi. Bu durumdan rahatsız olduğu için de okulda iyi anlaştığı arkadaşlarıyla eve çıkmaya karar vermişti. Bunun için, yurt ortamının ders çalışmaya uygun olmadığı konusunda ailesini ikna etmesi zor olmamıştı. Ailenin maddi anlamda yükü daha da artmıştı.  Ailesi,  İlker’in hayatını kolaylaştırmak için her şeyi yapıyordu ama ne yaparlarsa yapsınlar, İlker yeni hayatına adapte olmakta zorlanıyor, sürekli şikayet ediyordu.

•          Okulundan...
•         Hocalarından...
•          Derslerin yoğunluğundan...
•         Evindeki arkadaşlarından...

Hayat, neden bu kadar zordu?

Sorumluluklar İlker’e ağır geliyordu. Bir şeyler yapmaya çabalıyordu ama gücü yetmiyordu. Ailesinden uzakta tıp fakültesinde okumak mı onu zorluyordu. Öyle olsaydı kendisi gibi diğer arkadaşlarının da zorlanması gerekirdi, ama onlar böyle değildi.

Bu zamana kadar kendisini başarılı olarak görüyordu. Peki ne olmuştu da işler tersine dönmüştü? Belki de bu meslek kendisine uygun değil diye düşünüyordu. Gerçekten öyle miydi? Kafasında dönüp duran sorular vardı.

• Bu zorluklarla nasıl baş edecekti?
• Güçlenmesi lazımdı ama bunu nasıl yapacaktı?
• İnsanları anlamanın bir yolu olmalıydı ama neydi?
• Hayat herkes için mi bu kadar zordu?

Sınıfında başarılı olan arkadaşı Hüseyin geldi aklına. Hüseyin, babasını küçük yaşta kaybetmiş, sonrasında evin geçimi ona kalmıştı. Bu nedenle bir yandan okurken, bir yandan da çalışmak zorunda kalmıştı. İşten arta kalan zamanlarında ders çalışıp, evde annesine destek olmaya çalışıyordu. Durumunu bilen arkadaşlarının verdiği kitaplarla, sınava hazırlanmış ve bu zorlu şartlara rağmen tıp fakültesini kazanmıştı. Tüm bu zorluklara rağmen İlker kadar zorlanmıyor, O’nun kadar şikayet etmiyordu.

Deneyimsel Tasarım Öğretisi der ki;

Şiddetli rüzgarlara dayanabilmek için  meyvenin dala tutunması gerekir.

Dalın meyveyi tutmasıyla bir yere kadar gidilebilir. Bir insan alması gereken sorumlulukları almaz, ödemesi gereken bedeli ödemezse sabrı ve dayanıklılığı gelişmez. Bu da durmadan şikayet etmesine ve zamanla hedeften vazgeçmesine sebep olur.

O nedenle, nasıl ki bir ağacın güçlenmesi için rüzgarlara ihtiyacı varsa; insanın da güçlenmesi için sorumluluk ve zorluklara ihtiyacı vardır.

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, geçmiş deneyimlerden yola çıkarak, geleceğimizi tasarlamaya yönelik stratejiler üreten bir bilgi topluluğudur. 

 İnsanın daha mutlu, daha başarılı, daha iyi ilişkilerinin olması için yöntemler sunar.

"Kim Kimdir", "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" Programları ile bu amaca katkı sağlar.

Deneyimsel Tasarım Öğretisinde anlatılan tüm bilgiler, gerçek bilgiler olup, tüm zamanlar, tüm konular ve tüm insanlar için geçerlidir.

***

"İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri,

En büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi.

Aynadaki kişi!

Tek başına neler yapabileceğini keşfet!"

Yahya Hamurcu

***