Duyarlılık Takısı

Gözünü açtığında paramparça olmuş binaların tozları, barut kokusu, insanların çığlıkları her tarafı sarmıştı. Ne kadardır baygın olduğunu anlayamadı ama çok olmamış olmalı ki göz gözü görmüyordu. Kalkarken sol diz kapağının yaralandığını fark etti Meryem. Daha 8 yaşındaydı... Babası şehit olmuş, annesi ve üç küçük kardeşiyle dört katlı bir apartmanın ikinci katında yaşıyorlardı. Haftalardır her sabah sağ salim uyandıklarına şükrettikleri evleri yerle bir olmuş, ailesi de yanında değildi. Hem onlara seslenmeye, hem sağa sola koşturmaya, hem de ağlamamaya çalışıyordu.

Hatırladığı en son karede annesi ve kardeşleriyle bir odanın içerisindeydi. Yorganların altında birbirlerini ısıtmaya çalışıyorlardı. “Onlar da buralarda olmalılar, ne kadar uzağa gitmiş olabilirler ki...” dedi içinden.

Dönüp kendisinin çıktığı yere baktı, onlar da buralarda olmalıydı. Oradaki molozları, gücü yettiğince tuğlaları çıkarmaya çalıştı. Belki oradan biri daha çıkardı. Ama bu tıpkı iğneyle kuyu kazmak gibiydi... Olsun... Zor diye vazgeçemezdi. Babası hep bunu öğretmişti Meryem’e...

Canı yanıyor, kalbi acıyordu... Karnı da açtı... Açlık eskisi kadar zorlamıyordu onu, nasıl baş edeceğini az da olsa öğrenmişti. Ama ya onları bulamazsa... Kimsesizlikle nasıl baş edeceğini bilmiyordu...

Dudakları büzülüyor, çenesi titriyor, ama ağlayamıyordu…

Kime ağlayacaktı ki... Gözünün görebildiği neredeyse herkes kendisiyle aynı durumdaydı... Çocuğunu arayan, eşini arayan, yaşlı babasını arayan... Herkes dertliydi... Meryem gibi ailesini arayan, yaşlı gözlerle yıkık evine, yıkılan hayallerine bakan başkaları da vardı.

“Acaba bir yerlerde benim derdime düşmüş kimse var mıdır?” diye düşündü... Ve artık göz yaşlarını tutamadı...

Aslında öyle insanlar vardı...

O insanlar;

• Birilerinin derdini dert edinen...
• Zulüm karşısında duyarsız kalmayan...
• Masumun yanında, zalimin karşısında olduğunu gücü yettiğince belli eden...
• Çocuklar ölürken susulmayacağını bilen...

Birileri o denli rahatsızken, kendi konforundan rahatsız olan insanlardı...

• Çünkü onlar azı küçümsemiyorlardı...
• Çünkü onlar; “Benim tepkimle ne değişir ki?” demiyorlardı...
• Çünkü onlar; “Yemediğim bir çikolata, içmediğim bir süt, kullanmadığım bir deterjanla mı bitecek bu zulüm?” diye düşünüp duyarsız davranmıyordu...
• Çünkü onlar basiti önemsiyorlardı...

Bir kelebeğin kanat çırpışı dünyanın öbür ucunda rüzgârlara sebep oluyorsa,

Bir geminin rotasındaki milimetrik bir kayma, 10 saatlik seyirin sonunda kişiyi başka bir kıtaya çıkarabiliyorsa,

Bir borudan sürekli akan o minicik damla koca duvarı küflendirebiliyorsa,

O küçük tepkiler de bir şeyleri değiştirebilirdi...

O insanlar;

Yaptığı bir bileklikle...

Söylediği bir şarkıyla...

-15 derece soğukta yaptığı yürüyüşle...

Yazdığı bir yazıyla...

Almadığı ürünle...

Çektiği videoyla...

Ağzının kaçık tadıyla bir duruşu olanlardı.

Çünkü ne olursa olsun her insanın gücü yettiğince zulüm karşısında bir duruşu olmalıydı...

Çünkü duyarlılık her canlıya yakışan bir takıydı...

***

Deneyimsel Tasarım Öğretisi, geçmiş deneyimlerden yola çıkarak, geleceğimizi tasarlamaya yönelik stratejiler üreten bir bilgi topluluğudur. 

 İnsanın daha mutlu, daha başarılı, daha iyi ilişkilerinin olması için yöntemler sunar.

"Kim Kimdir", "İlişkilerde Ustalık" ve "Başarı Psikolojisi" Programları ile bu amaca katkı sağlar.

Deneyimsel Tasarım Öğretisinde anlatılan tüm bilgiler, gerçek bilgiler olup, tüm zamanlar, tüm konular ve tüm insanlar için geçerlidir.

***

"İnsanoğlu, yeryüzünde var olduğundan beri,

En büyük dostu ve düşmanı hiç değişmedi.

Aynadaki kişi!

Tek başına neler yapabileceğini keşfet!"

Yahya Hamurcu

***